വർഷകാല ഓർമ്മകൾ

മഴക്കാലം ആയാലും ഭദ്രയ്ക് ചെറുപ്പം തൊട്ടേ ഒരു കാര്യം നിർബന്ധം ആണ് , ശനിയാഴ്ച ആണോ വല്യച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ രാവിലെ തന്നെ ഹാജരാകണം. വല്യച്ചനും അച്ഛനെ പോലെ സ്‌കൂൾ മാസ്റ്റർ ആണ്. കഴിഞ്ഞ വര്ഷം ആണ് ഹെഡ്മാസ്റ്റർ ആയിട്ട് വിരമിച്ചത്. വല്യച്ഛന്റെ വീട്ടിലെ മുകളിലത്തെ നിലയിലെ ഒരു നിധിയുണ്ട്. ആ വീട്ടിലെ ഏറ്റവും വലിയ മുറി നിറയെ പുസ്തകങ്ങളാണ്. അച്ഛൻ ആണ് ചെറുപ്പത്തിലേ ഈ ശീലം തുടങ്ങി വച്ചതു. അതിനു ഒരു കാരണവും ഉണ്ടെന്നു പറയാം. ഭദ്രയ്ക് അഞ്ചു വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ് അവളുടെ അനുജൻ ദത്തൻ ജനിക്കുന്നത്. സ്വതവേ എന്നും കഥ പറഞ്ഞു കൊടുക്കാറുള്ള അമ്മയ്ക്ക് അനിയനെ നോക്കുന്നതിനിടക്ക് കഥ പറയാൻ നേരം കിട്ടുന്നില്ല എന്നുള്ള പരാതി പരിഹരിക്കാൻ ആണ് വല്യച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ അച്ഛൻ ശനിയാഴ്ച തോറും കൊണ്ട് കൊണ്ട് പോകാൻ തുടങ്ങിയത്. അന്ന് അവിടെ മുത്തശ്ശിയാണ് അവൾക്കു കഥ പറഞ്ഞു കൊടുക്കാറ്. കുട്ടികളുടെ ബാലീ രാമായണവും മഹാഭാരത കഥകളും റഷ്യൻ നാടോടിക്കഥകളും ഒക്കെ അന്ന് തൊട്ടേ അവൾക്കു പരിചിതമായതാണ്. തനിയെ വായിക്കാൻ ശീലിച്ചു തുടങ്ങിയതോടെ അവൾക്കു പിന്നെ പുസ്തകങ്ങൾ മാത്രം മതിയെന്നായി. അച്ഛൻ വാങ്ങിക്കൊടുത്ത ആൻ ഫ്രാങ്കിന്റെ ഡയറി വായിച്ചതോടെ നിർത്താതെ കരഞ്ഞ അവൾക്കു ബഷീറിന്റെ പാത്തുമ്മയുടെ ആട് വായിക്കാൻ കൊടുത്താണ് അന്ന് സമാധാനിപ്പിച്ചത്.  

വർഷങ്ങൾ ഒരുപാട് കഴിഞ്ഞെങ്കിലും വല്യച്ഛന്റെ വീട്ടിലേക്കുള്ള ശനിയാഴ്ച രാവിലെ ഉള്ള യാത്രകളും പുസ്തകം വായനയും തുടർന്നു. ഇപ്പൊ ഭദ്ര കോളേജിൽ ആണ് , ഒന്നാം വര്ഷം ഇംഗ്ലീഷ്. അവൾക്കു വേണ്ട ഇംഗ്ലീഷ് പുസ്തങ്ങൾ ഒക്കെ വല്യച്ഛന്റെ മക്കൾ ആയ ഉണ്ണിയേട്ടനോ രഘുവേട്ടനോ ആണ് വാങ്ങി കൊടുക്കാറ്. ഉണ്ണിയേട്ടൻ അവളെക്കാൾ അഞ്ചു വയസിനു മൂത്തതാണ് കോഴിക്കോട് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ എംഫിൽ ചെയ്യുന്നു. എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചയും ഏട്ടൻ വീട്ടിലെത്തും. രഘുവേട്ടൻ ഇപ്പൊ മദ്രാസിൽ എഞ്ചിനീയറിംഗ് മൂന്നാം വര്ഷം ആണ്, ആള് വല്ലപ്പോഴുമേ വീട്ടിൽ വരൂ. വല്യമ്മ അവൾക്കു വേണ്ടി പലഹാരം കരുതി വയ്ക്കും, ചെല്ലാൻ വൈകിയാൽ മുത്തശ്ശിക്കും അസ്വസ്ഥയാകും. ഉണ്ണിയേട്ടനും അവളോട് പറയാൻ കുറെ കോളേജ് വിശേഷങ്ങൾ ഉണ്ടാകും. അവരൊന്നിച്ചാണ്‌ പ്രാതൽ കഴിക്കാറ്. അത് കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ പുസ്തകങ്ങളും സിനിമകളും വിശേഷങ്ങളുമാണ്. ഏട്ടന്റെ കൂട്ടുകാരും ചിലപ്പോ വരാറുണ്ട് , പിന്നെ ഭയങ്കര ചർച്ചയാണ്. എല്ലാമൊന്നും മനസിലായില്ലെങ്കിലും അവളും എല്ലാം കേട്ട് നില്കും. 

ഇന്നിപ്പോൾ നേരം വെളുത്തു എട്ടുമണി ആയെങ്കിലും മഴ തോരുന്ന ഒരു ലക്ഷണവും കാണുന്നില്ല. ഉറൂബിന്റെ ഉമ്മാച്ചു വായിച്ചു തീർത്തത് മേശപ്പുറത്തു ഇരിക്കുന്നു. ഉണ്ണിയേട്ടൻ പുതിയ ഏതേലും പുസ്തകം കൊണ്ട് വന്നോ ആവോ. എണീറ്റപ്പോഴേ പല്ലു തേച്ചു കട്ടൻ കാപ്പി കുടിച്ചെന്നു വരുത്തി വേഗം വേഷം മാറി വന്നതാണ് പക്ഷെ മഴ തോരുന്നതേയില്ല. ഇനിയിപ്പോ ഉടുത്ത പാട്ടുപാവാട നനയുമെന്നു കരുതി മാറി നിന്നിട്ടു കാര്യമില്ല.

“അമ്മേ, ഞാൻ ഇറങ്ങുവാ” പുസ്തകവുമെടുത്തു കുടയുമെടുത്തു മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങിക്കൊണ്ടു അവൾ പറഞ്ഞു. പാടം കടന്നു വേണം, ചെറിയ കൈത്തോടു കടക്കവേ, കണങ്കാലിന് മുകളിലേക്കു പാവാട ഉയർത്തിപിടിച്ചെങ്കിലും കുറേശെയ് നനഞ്ഞു കാലിൽ തട്ടി തുടങ്ങി. വരമ്പ് കടന്നതും വീടിന്റെ പടിപ്പുരയായി. മുൻവശത്തെ വരാന്തയിൽ തന്നെ മുത്തശ്ശി ഇരിപ്പുണ്ട്, തന്നെ കാണാഞ്ഞു നോക്കി ഇരിക്കുകയാണ്. ഭദ്രയെ കണ്ടടത്തും മുത്തശ്ശിക്ക് മുഖത്തിന് നൈർമല്യം വന്നു തുടങ്ങി. ചെരുപ്പ് അഴിച്ചു വയ്ക്കാൻ നോക്കിയപ്പോ പടിക്കരികിൽ മറ്റൊരു ചെരുപ്പ് കൂടി ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു.

“മുത്തശ്ശി… ഇതാരുടേയാ, വേറെ ആരേലും വന്നിട്ടുണ്ടോ?”.
“അത് ഉണ്ണിയുടെ കൂട്ടുകാരനാ…, നീ വാ, ആദ്യം വല്ലതും കഴിക്കു. കൂട്ടുകാരൻ വന്നപ്പോ ഉണ്ണി കാപ്പി കഴിച്ചു, നിന്നെ കുറെ നേരം നോക്കി ഇരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ആ കുട്ടി വന്നത്”. ആരാണ് വന്നത് എന്ന് അറിയാൻ തോന്നിയെങ്കിലും അവള് മുത്തശ്ശിക്കൊപ്പം അടുക്കളയിലേക്കു നടന്നു. വളരെ ക്ലേശിച്ചു ആ നീണ്ട പാടവരമ്പ് കടന്നു വരുന്ന നീല പാട്ടുപാടവക്കാരിയെ നോക്കി മുകളിലത്തെ നിലയിലെ ബാല്കണിയിൽ നിന്ന് രണ്ടു കണ്ണുകളിൽ ഒരു ആനന്ദത്തിന്റെ തിളക്കം മിന്നിമറഞ്ഞതു ഭദ്രയറിഞ്ഞില്ല.

PS: The painting is done by artist Mopsang Valath 

 

 

 

 

Evening Rain/ സായാഹ്ന മഴ

Watercolor painting by Artist Mopsang Valath 

English Translation at the end
ഇതാ ഇപ്പൊ നന്നായേ… കാത്തു കാത്തിരുന്നു ആണ് വെള്ളിയാഴ്ച വൈകുന്നേരം ആകുന്നതു. അഞ്ചു മണിക്കുള്ള ബസ്‌ പിടിച്ചാല്‍ ആറരയ്ക്ക് വീടിന്റെ പടിക്കല്‍ ഇറങ്ങാം. ദെ വരുന്നു മാനം മൊത്തം ഇരുണ്ടു മൂടി മഴ. ഇനിയിപ്പോ വല്ലച്ചതിയും വീട്ടില്‍ എത്തിയാലും മഴ കാരണം വായനശാലയിലേക്ക് പോകാന്‍ അമ്മ വിടുമോ എന്നത് സംശയത്തിലാണ്. മഴ കാണാനും നനയാനും കൊതിയാന്നെലും പുസ്തകം നനഞ്ഞ അമ്മിനികുട്ടിക്ക് സങ്കടമാകും. പത്താംക്ലാസ് കഴിഞ്ഞപ്പോ എല്ലാരുടെയും വക ഉപദേശം സയന്‍സ് എടുത്തു പഠിക്കാന്‍ ആയിരുന്നു. പക്ഷെ പുസ്തകങ്ങളോടുള്ള ചങ്ങാത്തം അറിയുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും എന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് വിട്ടു.അങ്ങനെ പ്രീഡിഗ്രിയും കഴിഞ്ഞു കോളേജില്‍ മലയാളം എടുത്തു പഠിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എഴുപതുകളുടെ തുടക്കത്തിലേ സന്തതി എങ്ങിലും ആശാന്റെയും വള്ളതോളിന്റെയും കവിതകള്‍ വായിക്കാന്‍ എനിക്ക് ഇത്തിരി സമയം പിടിക്കും. കവിതകളോട് അധികം അടുപ്പം തോന്നിയിട്ടില്ല. പക്ഷെ നോവലുകള്‍, അതാണ്‌ എനിക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടം. അമ്മ കാണാതെ കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ മലയാറ്റൂരിന്റെ യന്ത്രം എന്ന നോവൽ ആണ് ബാഗിനുള്ളിൽ ആക്കി കടത്തിയത്. രാത്രിയിൽ ഉറക്കമുളച്ചിരുന്നു നാല് ദിവസം കൊണ്ടു അത് വായിച്ചു തീർത്തു. അമ്മ കണ്ടാൽ ആകെ ബഹളം ആകും പഠിക്കാൻ ഉള്ളപ്പോ ഹോസ്റ്റലിൽ പുസ്‌തകം വായിച്ചിരിക്കരുത് എന്നും പറഞ്ഞു കുറേ കേൾക്കേണ്ടി വരും. ഇന്ന് വൈകിട്ട് അത് തിരിച്ചു കൊടുത്തു എസ് കെ പൊറ്റെക്കാടിന്റെ ഒരു തെരുവിന്റെ കഥ എടുക്കണം ഇന്ന് തന്നെ വായിച്ചു തുടങ്ങണം എന്നൊക്കെ ആശിച്ചു മോഹിച്ചു ഇരുന്നപ്പോഴാ ഒരു മഴക്കാറ്. വല്ലച്ചാതിയും ബസിൽ ഇരിക്കാൻ ഇടം കിട്ടി. വീട്ടിൽ ഇപ്പൊ അമ്മ വൈകിട്ടത്തെ എനിക്കുള്ള കാപ്പിയും പലഹാരവും പത്താംപ്പുറം എടുത്തു വച്ചിട്ടുണ്ടാകും.  ബസ് ഇറങ്ങിയപ്പോ മഴ നിന്നിരുന്നു. വേഗം അകത്തു ചെന്ന് ചായ കുടിച്ചെന്നു വരുത്തി മാറ്റാനുള്ള പുസ്തകവും എടുത്തു മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി. ലക്‌ഷ്യം മനസിലാക്കിയ ‘അമ്മ എന്തോ നല്ല നേരത്തിനു കുടയും എടുത്തു പോകാനേ പറഞ്ഞുള്ളൂ… ചാറ്റൽ മഴയത്തു കുടയും പിടിച്ചു ധിറുതിയിൽ നടന്നു പോകുന്ന ആ പാവടക്കാരിയെയും നോക്കി നിന്ന ആ അമ്മ അവളുടെ പുസ്തകപ്രാന്തു ഓർത്തു ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.  

After the desperate awaiting finally, it’s weekend but the whole point of plan for having a weekend at home seems to go vain while she noticed the sudden change in the air. The entire sky got matted up with black rain clouds and looks like it will long downpour with a thunderstorm night. If she fetches the evening five o’ clock bus from her hostel, she will reach home by six thirty.  It’s not a big distance between her college and home but for the comfortable graduation studies, her father got her hostel admission. Everyone advised her to take science group for higher studies while she chose literature and her parents completely supported her decision. Since they knew how much their daughter was in love with books. Though she belonged to the era of 70’s poetry wasn’t much of her cup of tea. She was more fond of novels. Every weekend she comes home and rushes to the village library to fetch next read. Many a time she finishes the book before she leaves for the college on Monday morning. Sometimes without the knowledge of her Amma, she takes them to hostel and finishes with late night dedications. Her mother strictly prohibits her reading during her hostel time. She got on the bus with anxious mind whether she will be able to go to the library or not. By the time she got down, the rain was just drizzling. She quickly got inside the home and somehow managed to attend the tea & snacks prepared by Amma for her. Without even wasting a moment to change her clothes she started walking towards the library in the drizzle. Without making any arguments her Amma handed over an umbrella. The view of her walking through the tiny village road to fetch another book made her Amma smile. She was thinking about the unending passion of her daughter for books. 

Late afternoon

This is my English translation attempt at my Malayalam blog post Original post

Late in the afternoon when everyone in the house retrieved to their shells for the afternoon nap, I escaped with the magazine to my favorite spot in the orchard. I could find free time only on the holidays or weekends for my reading. I am under strict parental control especially with the magazines which my amma reads since they are weeklies with several pulp fictions and least of children’s articles. I still like to find these afternoon common nap time of my family for reading them while hiding in the orchard. I made sure that I didn’t let my amma (mother) notice her magazine in my hands. She has gone to take rest in the free space next to our kitchen. For her, it is easy to wake up and get the tea & snacks ready for the evening. Appa (Dad) sleeps in the room next to the living room on the front side of our house. My elder sister has escaped to her room full of books. Our maid Naaniyamma has already set for doing the daily laundry at the riverside. A small river runs along the west side of our land. We just need to walk across the tree filled land to reach the bank. Except for monsoon season, the river is shallow and harmless. Almost on the west and north side of our house has lands filled with wide variety of trees. All these were planted during the time of our great grandfather who bought these lands and began a new living here. On the center of this orchard, there is a beautiful tree of a golden rain shower. During the summer season, the whole tree becomes fully bloomed with yellow flowers and it could be spotted as a golden tree from anywhere in that area. Near to this, there is a mango tree who’s branching are low enough for the climbing and I could easily hide among the branches and sit quietly for reading. No one can find me and hence I read most of my books on holidays here. Once in a while, my sister too comes and sit here for reading. She reads big novels mostly English and some she lends me. I can’t understand those much hence I read Malayalam short stories and novels mostly of  Vaikkom Muhammad Basheer. His books are too humorous 🙂 

PS: 

• The golden shower tree is the state flower of Kerala in India. The flowers are of ritual importance in the Vishu festival of Kerala. 
• Vaikom Muhammad Basheer was a Malayalam fiction writer from the state of Kerala in India. He was a humanist, freedom fighter, novelist, and short story writer. 

Nowhere 2

Here is the second part of my fictional post NOWHERE on the blog PEPPRBOOK 🙂

Afternoon

She left college in the afternoon finishing her day’s teaching-learning processes. Her mind was fully immersed in her thoughts regarding her home. Her home is a kingdom with the existence of three of her miniature versions and their all-time following three dogs, a mother who accepted senior citizenship and my better half who came down for holidays.   All of them happily ruled their own parts in our kingdom. I parked my car at the corner of the large frontside orchard of her house all shaded by the thick vines of passion fruit. Being it past lunchtime, instead of the usual noisy air, she sensed an air of calmness welcoming her. She could hear the mother reading aloud something. Without stepping inside the home, she got the exact picture of them. All living fellas would be grabbing their own space in the big floor mat next to the courtyard with their ears finely tuned for the story.  It was a famous children’s story “Pathumma’s goat” by the legendary literary figure of Kerala, Vaikom Muhammad Basheer. Oh holy grace, what more beautiful bliss should she receive than such a moment of realization.  She happily found successors for her countless piles of books. A slight breeze passed her and she looked around. It seemed her thought was approved with the beautiful flowers of passion fruit vines by their rhythmic swaying with the afternoon breeze…

PS: This is just a translation attempt for the fictional write up I did in Malayalam in a software. If you know Malayalam, you can try this link

മഴയിൽ…/ In rain…

English translation has been done below 🙂 Writing prompt from real life.

വർഷകാലം തുടങ്ങിയതോടെ സാധാരണക്കാരന്റെ യാത്ര ബുദ്ധിമുട്ടുകളെ അയാൾ പഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. രാവിലെ ജോലിക്കു പോകുന്ന വഴിക്കു ആശുപത്രിയിൽ കയറണം, ഇന്നാണ് ഡോക്ടർ ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അയാൾ കുടയുമെടുത്തു വീട്ടിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടു. അയാളുടെ നടപ്പിന്റ വേഗതയെ മഴയ്ക്ക് കുറയ്ക്കാനായി. അധികം വൈകാതെ തന്നെ ബസ് കിട്ടി. കവലയിൽ ഇറങ്ങി വീണ്ടും തിരക്കുപിടിച്ച റോഡിലെ ആൾക്കൂട്ടത്തിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങുന്ന അയാൾ മഴയുടെ മങ്ങലിൽ അലിഞ്ഞു ഇല്ലാതെയായി.

മഴയുടെ ശക്തിക്ക്‌ രോഗികളുടെ ആശുപത്രിയിലെ വരവിനെ കുറയ്ക്കാനായില്ല. വേഗം ഡോക്ടറെ കണ്ടാൽ വേഗം ഓഫീസിൽ എത്താം ആ കണക്കുകൂട്ടലോടെ അയാൾ ഡോക്ടറുടെ മുറിയിൽ എത്തി. മഴയുടെ ശക്തി കൂടിയത് ഡോക്ടറുടെ മുറിയിൽ ജനാലയിലുടെ അയാൾ കണ്ടു. മുറിക്കു പുറത്തു ഇറങ്ങുമ്പോൾ വൈകിട്ട്  വീട്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന അമ്മയെയോ അച്ഛനെയോ ഭാര്യയേയോ അയാൾക്കു ഓർക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കുട നിവർത്താതെ മഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി നടന്ന അയാളുടെ വിറയാർന്ന കയ്യിലെ പേപ്പർ ചുരുളുകൾ മഴയിൽ നനഞ്ഞു കുതിരാൻ തുടങ്ങി. ഇനി അച്ഛനുള്ള ആയുസിന്റ കണക്കു പുസ്‌തകവുമായി ബസ്‌സ്റ്റാണ്ടിലേക്കു നടന്ന അയാളുടെ  മനസ്സിൽ വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ഉള്ള ഒരു മഴ ദിവസമാണ് ഓർമയിൽ നിറഞ്ഞതു. ഇത്തിരിപ്പോന്ന തന്നെ ഒന്നാം ക്ലാസ്സിൽ ഇരുത്താൻ ആദ്യമായി യുപി സ്കൂളിൽ കൊണ്ടുപോയ അച്ഛൻ. പുത്തൻ ഉടുപ്പും പുസ്തകവുമായി സ്കൂളിലേക്ക് ഒരു കുടയുടെ കീഴിൽ മഴ നനയാതെ ചേർത്തുപിടിച്ചു കൊണ്ടുപോയ അച്ഛൻ. മഴ ഭൂമിയെ നിറയ്ക്കുമ്പോൾ സമ്മതം കൂടാതെ ഓർമ്മകളുടെ ഓട്ടപ്പാച്ചിൽ അയാളുടെ കണ്ണുകളിലൂടെ അണപൊട്ടി ഒഴുകിത്തുടങ്ങി…..

His day began blaming the rain for hurdles he faced every day due to the onset of monsoon rain. He has completely forgotten his days when he was deeply in love with rain. Today, he has to visit the hospital before reaching his office, the doctor has told him to come today. With the umbrella, he started walking into the rain. His footsteps were slowed down by the mighty rain yet he fetched the bus without much delay. Once he got down, he started walking through the street towards the hospital and soon he became spotless among the flowing crowd.

The rain couldn’t lessen the crowd in the hospital. “Sooner I meet the doctor, sooner I can reach the office” whispered his mind and he entered doctor’s cabin. He saw the downpouring of rain through the windows. When he got out of the room, he could no longer recollect the faces of his mother, father and wife waiting for his arrival in the evening at his home. He walked into the rain and the papers held in his shivering hand became soon drenched in rain. Rain washed away the inked letters of his father’s limited life span but couldn’t vanish the doomed fate. His mind went ages back to another rainy day, where a 6 yr old boy holding the hands of his father walking towards a primary school.  When the rain filled the womb of earth, the uninvited tears began rolling down his eyes!

Memories…..

Sun's rays enlightened the room. The birds and squirrels chirping outside the room made it impossible for him to stay in bed any long. He stretched himself and his hands found the bed vacant. His mind was back to reality and a reality even after several weeks his mind hasn't accepted. He got out of the bed and walked towards the door. Sun was trying its best to encroach into his shady life. He could see their cats waiting for his attention outside the net sheeted door. His sister has made sure every morning to let them go out into the garden.

The picture frames on his bedroom walls were louder and were enough to explain the reason for his silent grief. Almost a year ago, they found two kittens near the roadside on a rainy morning.  She changed a lot after their arrival, she was happier and the kittens were enough to fill her free time while he was away with his work. Every evening he was welcomed by new pics and stories about the tiny little ones. For her, they were more like her kids. Her creative side also bloomed during those days.  

Their world was perfect until two months back until two months back when she was concluded for counting down her death. It was painful yet she seemed to be brave and never cried in front of him. She loved him so much that she was stubborn in not express her vulnerability to emotions. That night was sleepless and she was on her own. But the next day she seemed to be different, rejuvenated with a new vibe of positiveness. She welcomed him with a smile and found to be more actively using each and every moment from then on. She continued pampering her kittens, taking pictures, cooking, painting and she went on until she collapsed. She was so strong in her mind that she always carried her smile even when she know she was in excruciating pain. 

He now knew that she rests in peace and he is left in this world with their cats and her memories. Every nook and corner of their house reflected her presence. She was so adamant in leaving behind her imprints in their house. Every morning he had to forcefully make him believe that she wasn't there anymore. His bedroom walls talked to him, they replayed all the cherished moments in their life and her soul even now made sure that those pics brought a soothing peace to his mind and left a smile on his face!

PS: I was not supposed to write anything fictional, but it just randomly happened. I couldn't stop writing when I found the first image posted in Instagram by my friend Deepak A. G. This fiction just came out solely because of his pic. As usual, I tried to garnish the plot with illustrations from Pinterest 🙂 🙂 :) 

ചെറിയൊരു ആത്മഗതം/ a tiny soliloquy

Painting by Moposang Valath (Source: Facebook)
English Version at the bottom of the post

കിഴക്കു ചാന്നാരുടെ വീട്ടിലെ കോഴി കൂവി. നേരം പരപരാ വെളുത്തു തുടങ്ങുന്നതേയുള്ളു. കിഴക്കു വെള്ളകീറുമ്പോ എഴുന്നേൽക്കും. പതിയെ കുഞ്ഞമ്മ എണീറ്റ് കിടക്കയിൽ ഇരുന്നു പ്രാർത്ഥന ഉരുവിട്ടു. എനിക്ക് പിന്നെ എഴുനേൽക്കാതെ തരമില്ല. വീട്ടിലെ മറ്റുള്ളവർ ഇപ്പോഴും സുഖനിദ്രയിലാണ്. അടുക്കളയിലെ മണ്ണെണ്ണ വിളക്കു കത്തിച്ചു. അടുപ്പുകല്ലിലെ ചാരം എല്ലാം വാരി ഒതുക്കി. കുറച്ചു ചാരവും അടുക്കളയിലെ മണ്കലവും  എടുത്തു കിണറ്റിന്കരയിലേക്കു നടന്നു. ചകിരിയിൽ ചാരം എടുത്തി കലത്തിന്റെ കരി എല്ലാം തേച്ചുകളഞ്ഞു വെള്ളം നിറച്ചു. മടലും വിറകും അടുക്കി ചൂട്ടു കൊണ്ട് അടുപ്പു കത്തിച്ചു. രാവിലെ അടുപ്പു കത്താൻ കുറച്ചു മിനക്കെടേണ്ടി വന്നു. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചയാണ് നെല്ല് കുത്തിയത്, നല്ല പുഴുങ്ങിയ നെല്ലിന്റെ മണം പത്തായം തുറന്നപ്പോ അവരുടെ മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചു. പത്തായത്തിൽ നിന്ന് നാഴിയിൽ കുത്തരി അളന്നു അവർ കഴുകിവച്ചു.  

അച്ചായന് പറമ്പിൽ പിടിപ്പതു പണിയുണ്ട്, ഇന്ന് പുരയിടത്തിൽ മരച്ചീനികമ്പു നടാനുള്ളതാണ്.  വാഴ നേട്ടത്തിന് ചുറ്റും തടമെടുക്കണം, മണ്ണിട്ട് തടമെടുത്തിടത്തു ഇഞ്ചിയും മഞ്ഞളും നടണം. പിള്ളേരുടെ പള്ളിക്കൂടത്തിനു ഇന്ന് അവധിയായതു കൊണ്ട് മത്തായിയും തങ്കച്ചനും അപ്പനെ സഹായിക്കാൻ പറമ്പിലേക്ക് ഇറങ്ങും ഓമനയ്ക്കു തുന്നൽ ക്ലാസും ട്യൂഷനും ഉള്ള കാരണം അവളെ ഈ അടുക്കള ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കേണ്ടാ. ഇളയ മോള്  ലിസി അവള് നല്ല ഉറക്കത്തിലാ, അവക്ക് എട്ടു വയസായതെ ഉള്ളൂ. എന്നാലും കൂട്ടത്തിൽ അമ്മച്ചിയോടു സ്നേഹം കൂടുതലും അവൾക്കാ. 

അടുപ്പിനടുത്തു ചാണകം മെഴുകിയ തറയിൽ  ഇരുന്നു അങ്ങനെ പലതും ആലോചിച്ച കുഞ്ഞമ്മ അടുപ്പില് ചിരട്ട പൊട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞെട്ടിയത്. അടുപ്പത്തു അരി തിളക്കാൻ തുടങ്ങി. സന്തോഷമുള്ള ഈ കുടുംബം എന്ന് ഇങ്ങനെ തന്നെ നിൽക്കണെ  എന്ന് അവൾ മനസ്സിൽ കർത്താവിനോടും പുണ്യവാന്മാരോടും ഒരു ചെറിയ പ്രാർത്ഥന നടത്തി. പുഴുക്ക് വയ്ക്കാനുള്ള ചേനയും കാച്ചിലും ചേമ്പും എടുത്തു വൃത്തിയാകാൻ തുടങ്ങി. ഇതൊക്കെ ഒന്ന് കാലമാക്കിയിട്ടു വേണം പറമ്പില് സഹായിക്കാൻ ഇറങ്ങാൻ. ഇന്ന് കഴിക്കാൻ  കഞ്ഞിയും പുഴുക്കും ചമ്മന്തിയും ആണ്.

PS: This is a fiction attempt to express the thoughts of Christian wife (in the mid of 1970s, i suppose)  in the early morning when she starts her daily routine. This is the easiest depiction of a peaceful family life. I may not be good in writing the hardships faced by thousands of families at that time when the scarcity of commodities were much high, more family members and whole family depended on farming for their livelihood.

English Version (Attempt)

Rooster from the neighborhood announced the sunrise. It is just going to be early morning. The sky has just got few tints of sunrise. Kunjamma (medieval Christian woman name) woke up and offered her morning prayers sitting in the bed. She has to get up since she doesn’t have any option. She is the homemaker. Rest of her family including her husband, 4 kids are having their peaceful sleep of this early morning. She walked to the kitchen and lit the kerosene lamp in the kitchen. She removed the ashes and cleaned the firewood furnace place.  She opened the door, a chill breeze embraced her. She scooped the wood burned ashes, earthen cooking pot and walked towards the well. She thoroughly rubbed and cleaned the earthen pot in which she is going to cook rice. Filled it with water and kept over the furnace. She stacked some firewoods (of coconut tree) and with little hardships the woods caught the flames.  She fetched boiled rice from the large wooden store box (“Pathaayam” image  – rice is stored for throughout the year in it). The aroma of boiled rice caught her attention. 

Today her husband has hectic works to be finished in their field. He has to plant tapioca plant stalks for this season (Tapioca/ Casava was the main staple food for the people in those time). He has to make water spaces for the banana plantains, sow seeds for turmeric and ginger farming. Since it is a holiday for school both her elder sons, Mathew and Thankachan could help their father in the field.  Omana, the next younger to them has stitching classes to attend and also she has tuition for few kids. So she won’t be available to help us. Lizy the youngest is just 8-year-old and she is in her deep sleep. She has more love towards her mother.

Near the furnace she sat down on the floor (early days the houses were thatched with coconut weaved leaves and floor was plastered with mix of cowdung, neem cake, lime etc). She had so many thoughts rushing into her mind. The clattering sound of coconut husk in the burning firewood startled her and got her back to present. The rice with the water started boiling in the earthen pot. The essenced emotion of mother in her made her offer a quick prayer to sustaining the happiness of this family. She started cleaning the yams and other tubers for steaming them. She need to finish her cooking soon so that she could join others at the field and lend them a helping hand. Being the home maker, she decided the breakfast menu for the day to be rice porridge, steamed tubers with coconut chutney 🙂

Courtesy: Thanks PP for helping me in finding a new word “Soliloquy” 🙂
ആത്മഗദം എന്നതിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് വാക്കു കണ്ട് പിടിക്കാൻ ഞാൻ ഇത്തിരി പാട് പെട്ടു

Pathaayam

 Brass lamp used in early days…. porridge, steamed yam &  with coconut chutney 🙂